Emotioneel in het rood

Afgelopen week heb mezelf weer een betrapt op ouderwets pleaser-gedrag. De ‘Nice Guy’ die kennelijk ook nog steeds in mij huist, had stiekem het roer overgenomen. En dat doet hij heel subtiel. Een voorbeeld; Ik zit ’s ochtends aan de ontbijttafel mijn mail te lezen. Mijn vrouw komt binnen en vraagt: ‘Is er geen krant?’. Voor ik het weet ben ik onderweg naar de voordeur om de krant te gaan halen. Halverwege realiseer ik me wat ik aan het doen ben. Er is niks mis mee om voor mijn vrouw de krant te halen, maar het was niet wat ik wilde. Ik wilde mijn mail lezen. En het is ook niet wat zij vroeg. Ander voorbeeld; Ik ben aan het koken en heb wel zin in een glaasje wijn. Ik roep mijn vrouw, die nog boven zit te werken en vraag: ‘Kom je een wijntje drinken’. ‘Nee dank je, ik ben nog even bezig’. Dus ik zie af van dat wijntje, terwijl ik er echt zin in had. Alweer doe ik iets niet wat ik eigenlijk wilde en waar zij niet om gevraagd heeft. Nog een voorbeeld; Ik ben lekker in de tuin bezig, mijn vrouw komt naar buiten en verteld dat ze even bij haar ouders langs gaat. Of ik mee ga. Ik zeg: ‘Ja hoor’, maar wil eigenlijk veel liever in de tuin blijven werken. Ongemerkt zet ik mijn eigen verlangen weer op de tweede plaats.

Het zijn maar kleine voorvalletjes, maar wel met grote gevolgen. Al die kleine, ongevraagde concessies aan mijn eigen verlangen tellen bij elkaar op. Steven Covey (van de 7 habits…) heeft in zijn boek ‘the emotional bankaccount’ geïntroduceerd. In iedere relatie met een ander bestaat er een denkbeeldige ‘rekeningcourant’. Je kunt storten en opnemen van dat account. Bij een gezonde relatie is het saldo aan beide kanten positief. Al mijn kleine concessies voelen onbelangrijk maar zijn eigenlijk een afschrijving van mijn rekening. Mijn saldo daalt langzaam. Mijn vrouw merkt daar niks van en het is voor haar dus geen bijschrijving. Ze heeft niet in de gaten dat ik een offer(tje) breng en dat mijn rekening langzaam in het rood dreigt te komen. Ik krijg ondertussen wel steeds sterker het gevoel dat zij iets terug moet doen om de zaak weer een beetje in evenwicht te brengen. Ik zal het maar eerlijk zeggen, bij mij gaat dat om liefde en aandacht of eigenlijk seks. Daar sluipt de needyness naar binnen, die zij natuurlijk meteen aanvoelt. Dus krijg ik van alles maar niet waar ik naar verlang. Of waar ik voor mijn gevoel recht op heb.

Als ik dit maar lang genoeg volhoud wordt ik uiteindelijk boos en verongelijkt. Ik raak verstrikt in mijn eigen onvrede en de werkelijkheid raakt totaal vervormd. Zie daar wat ik noem ‘de mindfuck’. Met hulp van een wijze vriend wist ik er dit keer uit te klimmen. De conclusie waar ik op uit kwam is dat ongemerkt concessies doen aan mijn eigen verlangens er niet voor zorgt dat ik liefde en aandacht krijg. Dus het serieus nemen van je eigen verlangen is niet voldoende. Neem je verlangen waar, neem het serieus en maak dan een zuivere afweging tussen volgen of loslaten van dat verlangen. En deel die afweging met je partner. Door dat te doen voed je je relatie in plaats van hem als ‘nice guy’ te ondermijnen. Uiteindelijk is jouw verlangen belangrijker dan haar moeite om ermee om te gaan. Daar gaan we het donderdag over hebben in Het Seksgesprek voor Sterk Mannenwerk. Praat je mee?